Thalia Diva Forum
Welcome to Thalia Diva Fan Club!

Please Log in or Register!

Join the forum, it's quick and easy

Thalia Diva Forum
Welcome to Thalia Diva Fan Club!

Please Log in or Register!
Thalia Diva Forum
Would you like to react to this message? Create an account in a few clicks or log in to continue.
Thalia Diva Forum
Subscribe to Thalia Diva Youtube Channel https://www.youtube.com/user/thaliadivaGreekFC

You are not connected. Please login or register

Thalia Diva Forum » ***** Off Topic ***** » ## Tv-Cinema News/Artists ## » Synaisthimatikes Tainies

Synaisthimatikes Tainies

Go down  Message [Page 1 of 1]

1Synaisthimatikes Tainies Empty Synaisthimatikes Tainies Mon Feb 16 2009, 21:16

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

Αμέσως μετά το τέλος της προβολής της «απίστευτης ιστορίας του Μπέντζαμιν Μπάτον» του Ντέιβιντ Φίντσερ, λίγοι ήταν αυτοί που κατάφεραν να βγουν από την αίθουσα με τα μάτια τους στεγνά από τα δάκρυα. Επιστρέφοντας στο γραφείο ξέραμε ακριβώς ποιό θα ήταν το μεγάλο θέμα αυτού του τεύχους: οι ταινίες που έκαναν τους συντάκτες του περιοδικού να μοιάζουν σαν να βρίσκονται στό μέσο ρίψης δακρυγόνων. Το μόνο που έπρεπε να κάνουν ήταν να θυμηθούν.

http://WWW.THALIA.COM

2Synaisthimatikes Tainies Empty Re: Synaisthimatikes Tainies Mon Feb 16 2009, 21:16

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

Ολα Για Τη Μητέρα Μου
(Todo Sobre Mi Madre / 1999) του Πέδρο Αλμοδόβαρ

Ο Εστέμπαν σκοτώνεται τη μέρα των 17ων γενεθλίων του, κυνηγώντας την αγαπημένη του ηθοποιό για αυτόγραφο και η μητέρα του ταξιδεύει στη Βαρκελώνη για να βρει ξανά τον πατέρα του παιδιού και να ανακαλύψει τη ζωή που άφησε πίσω της. Και αν η υπέροχη μουσική του Αλμπέρτο Ιγκλέσιας που συνοδεύει τη Μανουέλα στη νέα της διαδρομή δεν αρκεί από μόνη της για να σας σηκώσει την τρίχα κάγκελο, όσα ακολουθούν θα κάνουν τη δουλειά. Κανένα μάτι δε μένει στεγνό όταν ένας ακόμα θάνατος (της Ρόζα που υποδύεται η Πενέλοπε Κρουζ) ανοίγει το δρόμο σε μια νέα ζωή, όχι μόνο για τον μικρό Εστεμπάν που γεννιέται αλλά και για τη Μανουέλα. Συντελώντας σε ένα μαραθώνιο δακρύων που εναλλάσσονται τόσο συχνά και αδιακρίτως ανάμεσα σε χαράς και λύπης, ώστε τελικά αποφασίζεις πως δεν έχει σημασία, καθώς πρόκειται για το ίδιο πράγμα.

http://WWW.THALIA.COM

3Synaisthimatikes Tainies Empty Re: Synaisthimatikes Tainies Mon Feb 16 2009, 21:17

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

Κάποτε κλαίνε κι οι δυνατοί
...και μάλιστα με τις λάθος ταινίες. Διότι, αν μοιάζει φυσιολογικό να κλαις στο «Μπέντζαμιν Μπάτον» (είναι μωράκι, αλλά είναι γέρος), τον «Τιτανικό» (χάσαμε το καλύτερο παλικάρι) ή στο «Χορεύοντας Στο Σκοτάδι» (μα κρεμάνε τυφλή γυναίκαWink, πώς μπορείς να δικαιολογηθείς που πλάνταξες στο «Κορίτσι Μου» όταν ο Μακόλεϊ Κάλκιν πεθαίνει από τα τσιμπήματα μιας ολόκληρης σφηκοφωλιάς; Η δική μου δικαιολογία, βγαίνοντας από την αίθουσα, ήταν πως παρ’ ολίγον να πάθω το ίδιο όταν ήμουν πιτσιρίκος (αν και δίχως φιλί από την Ανα Κλάμσκι), αλλά αντιλαμβάνομαι ότι δεν έπεισε πολλούς. Κι αν στη «Χρυσή Λίμνη» το θέαμα του υπέργηρου Χένρι Φόντα και της κόρης του, Τζέιν, που τα ξαναβρίσκουν (και τα της αληθινής ζωής τους) επί της οθόνης (λίγο πριν ο μπαμπάς της πεθάνει) παρέσυρε κι άλλους να βγάλουν τα χαρτομάντιλα, πόσοι άραγε (έστω πόσοι πάνω από δέκα χρόνων) έκλαψαν με το «Απίθανο Ταξίδι» μιας γάτας και δύο σκύλων που πρέπει να διασχίσουν 250 μίλια για να ξαναβρούν την οικογένειά τους; Στις «Ανθισμένες Μανόλιες» η Τζούλια Ρόμπερτς είναι διαβητική και μένει έγκυος, κάτι που πιθανότατα θα την οδηγήσει κατευθείαν από το νυφικό στρώμα στο νεκροκρέβατο, σε μια ταινία που έχει φτιαχτεί για να στεγνώσει τους δακρυγόνους αδένες όσων δεν τρέξουν στην τουαλέτα για να ξεράσουν από το overdose κλισέ που συντελείται στην οθόνη, ενώ η Μπάρμπαρα Χέρσεϊ, η Μπετ Μίντλερ, μια ανίατη ασθένεια και το τραγούδι Wind Beneath My Wings είναι παραπάνω από αρκετά για να πράξουν το ίδιο στις «Φίλες». Στην πραγματικότητα, το θέαμα των δυο «πλαστικοποιημένων» πρωταγωνιστριών θα αρκούσε και δίχως το μελοδραματικό σενάριο. Το «Τσαμπ» από την άλλη χρησιμοποίησε την αλάθητη συνταγή που λέει πως, όσο ηλίθια κι αν είναι η ταινία, ένα παιδάκι με ξανθά μαλλιά και βουρκωμένα αγελαδινά μάτια θα κάνει τους πάντες να κλάψουν, ενώ ο «Ασπροδόντης» δεν χρειαζόταν τίποτα περισσότερο από το βιβλίο του Τζακ Λόντον κι έναν βασανισμένο σκύλο -άλλη αλάνθαστη συνταγή για να βγάλει με το ζόρι από τους δακρυγόνους αδένες το μικρό πληγωμένο παιδί που κρύβει μέσα του κάθε θεατής.

http://WWW.THALIA.COM

4Synaisthimatikes Tainies Empty Re: Synaisthimatikes Tainies Mon Feb 16 2009, 21:17

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

Το Τέλος Μιας Σχέσης
(ΤΗΕ END OF ΤΗΕ AFFAIR / 1999) του Νιλ Τζόρνταν

Δεδομένου ότι τρέφω μια ανεξήγητη συμπάθεια για τα σκυλίσια μάτια του Στίβεν Ρία, το «Τέλος Μιας Σχέσης» χρειάστηκε διπλή θέαση για να ταυτιστώ με το δράμα του αντίπαλου στρατοπέδου. Απ’ τη μία ο απατημένος Ρία, από την άλλη ένας παράνομος πλην αναπόφευκτος έρωτας, τόσο μεγάλος και βίαιος που ακόμα κι ο εν χριστώ σύζυγός δηλώνει ανίσχυρος να τον σταματήσει. Κάποιος δεν πρέπει να πάρει και το μέρος του; Οταν, όμως, η Τζούλιαν Μουρ πέφτει στα γόνατα, με το κεφάλι βυθισμένο στο κρεβάτι και κλείνει συμφωνία με το Θεό να θυσιάσει την ευτυχία της, αρκεί Εκείνος να αφήσει τον αγαπημένο της (Ρέιφ Φάινς) να ζήσει, δεν μπορείς παρά να ανατριχιάσεις. Και να απλώσεις το χέρι στο κουτί με τα Kleenex. Την πρώτη φορά, η αυτοσυγκράτηση της συγκλονιστικής αυτής πράξης κατάφερε να μου διαφύγει. Τη δεύτερη φορά, όμως, όταν συνειδητοποίησα πόση δύναμη απαιτεί να προσευχηθείς με ψυχραιμία, αντί να πέσεις ουρλιάζοντας πάνω στο σώμα του αγαπημένου σου, κόντεψα να μείνω κι εγώ στον τόπο.-Δ.Π.


Κλαίμε ακόμη
Οταν, λίγο πριν ξεψυχήσει στα χέρια της αγαπημένης του Κιμ (Ντέμπρα Γουίνγκερ), ο Πορτ (Τζον Μάλκοβιτς) της εξομολογείται πως «Ολη μου τη ζωή ζούσα για σένα και δεν το γνώριζα». («Τσάι Στη Σαχάρα» / 1992)

http://WWW.THALIA.COM

5Synaisthimatikes Tainies Empty Re: Synaisthimatikes Tainies Mon Feb 16 2009, 21:18

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

Τα Καλύτερα Μας Χρόνια
(Δhe Way We Were / 1973) του Σίντνεϊ Πόλακ

Μερικά πράγματα δεν εξηγούνται. Οπως γιατί η Κέιτ (Μπάρμπρα Στρέιζαντ), μια ακτιβίστρια αριστερή, αγάπησε τόσο παράφορα τον Χάμπελ (Ρόμπερτ Ρέντφορντ) που «με κάποιον τρόπο ήταν σαν τη χώρα του», ένα πλουσιόπαιδο με μοναδική πολιτική συνείδηση την ξανθιά του φράντζα. Οπως γιατί μια ταινία, που διασχίζει με διαθέσεις μελό εποποιίας τα έργα και τις ημέρες ενός αταίριαστου ζευγαριού, μοιάζει στιγμές τόσο υπέροχα νατουραλιστική, σχεδόν βγαλμένη από την κρυφή κάμερα ενός ριάλιτι σόου. Και όπως γιατί κάθε φορά που, αφού έχουν χωρίσει οριστικά, συναντούνται τυχαία σε έναν πολυσύχναστο δρόμο της Νέας Υόρκης και η Κέιτ περνάει στο απέναντι πεζοδρόμιο για να του φτιάξει τη φράντζα, κρύβοντας τα δάκρυα πίσω από την παραδοχή πως οι πραγματικά μεγάλοι έρωτες δεν μπορούν παρά να τελειώσουν νωρίς.


Η Επέλαση Των Βαρβάρων
(Les Invasions Barbares / 2003) του Ντενί Αρκάν

Κλάμα για μια ολόκληρη γενιά που, απορροφημένη από το σεξ και τις καταχρήσεις, ξέχασε να κοιτάξει πέρα από τη μύτη της. Είκοσι χρόνια μετά, ο απολογισμός είναι συντριπτικός: διαλυμένοι γάμοι, πεθαμένοι έρωτες, ξεθυμασμένες φιλίες. Κι ένας επικείμενος θάνατος. Η παρέα των βαρβάρων, που μας έτριψε για πρώτη φορά τη φιλοσοφία της καλοπέρασης στη μούρη στην «Πτώση Της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας» (1986), αποχαιρετά ένα απ’ τα ιδρυτικά της μέλη με τον μοναδικό τρόπο που της δίδαξαν τα 80s. Με ένα καλό δείπνο και ατελείωτες ώρες κουβέντας. Δεν ήταν τόσο η σκηνή του αποχαιρετισμού ούτε η ευθανασία του Ρεμί που με έστειλε αδιάβαστη, αλλά το γεγονός ότι ανέλαβε να την εκτελέσει η σκοτεινή Ναταλί, πρώην ναρκομανής και νόθο τέκνο κάποιας παλιάς του αγάπης. Και ίσως ο πιο σαγηνευτικά κατεστραμμένος χαρακτήρας της ταινίας. Γιατί, τελικά, αυτοί που υπέφεραν περισσότερο από την αβάσταχτη ελαφρότητα των πρωταγωνιστών, ήταν τα λιγοστά τσακισμένα τέκνα που έφεραν στον κόσμο.



Last edited by *D~A~D* on Mon Feb 16 2009, 21:19; edited 1 time in total

http://WWW.THALIA.COM

6Synaisthimatikes Tainies Empty Re: Synaisthimatikes Tainies Mon Feb 16 2009, 21:18

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

Τα Φώτα Της Πόλης
(City Lights / 1931) τoυ Τσάρλι Τσάπλιν

Ο Τσάρλι Τσάπλιν ήταν πάντοτε ένα αλάνι που δυσκολευόμουν να αγαπήσω. Διότι, αν έχεις γεννηθεί μετά τη δεκαετία του ‘30, το πιθανότερο είναι ότι πρώτα πληροφορήθηκες την αδυναμία που έτρεφε στα ανήλικα και μετά προσπάθησες να πείσεις τον εαυτό σου ότι οι προθέσεις του απέναντι στην αόμματη παρτενέρ του ήταν σοβαρές. Παρά τις προσωπικές του περιπέτειες όμως, τα συστατικά της πιο γλυκιάς του ταινίας παραμένουν απολύτως αγνά: ένα ρακένδυτο φτωχαδάκι τα δίνει όλα για την εκλεκτή της καρδιάς του. Αυτή, τυφλή εκ γενετής, τον περνάει για πλούσιο κι αυτός, ερωτευμένος, δεν τολμάει να τη διαψεύσει. Και παρά τα ενδιάμεσα κωμικά ξεσπάσματα, η τελευταία σκηνή είναι άψογα καλιμπραρισμένη για να σου κάνει την καρδιά περιβόλι. Μετά από 342 εφιαλτικές λήψεις, ο Τσάρλι Τσάπλιν κατάφερε να πετύχει την πιο συντριπτική έκφραση που φιλοξένησε ποτέ ο βωβός κινηματογράφος, αναμένοντας την ετυμηγορία της καλής του, όταν αυτή έρχεται αντιμέτωπη με την πραγματική του ταυτότητα. Και πριν αυτή καταλήξει, κόβει σε μαύρο και σ’ αφήνει να κλάψεις με την ησυχία σου.

Ο Ανθρωπος Ελέφαντας
(The Elephant Man / 1980) του Ντέιβιντ Λιντς

Ενα διαρκές κλάμα από μόνο του. Ο Λιντς κατορθώνει χάρη στην ασπρόμαυρη φωτογραφία και την αποστειρωμένη ατμόσφαιρα του Λονδίνου του 19ου αιώνα να μη σε κάνει να κλαις από λύπηση για την αληθινή ιστορία του παραμορφωμένου (από την ασθένεια του Ρεκλινχάουζεν) Τζον Μέρικ. Είναι τόσο ρεαλιστικά δοσμένη η ιστορία και τόσο υποβλητικό το παίξιμο του Τζον Χερτ στον ομώνυμο ρόλο, που τα πάντα στο φιλμ μοιάζουν τραγικά: Η απαξίωση της κοινωνίας προς έναν άνθρωπο που διαφέρει, περιφέροντάς τον ως ζώο τσίρκου στα Βικτοριανά freak shows. Η σκηνή στο σταθμό του τρένου, με τον Τζον Μέρικ να καταδιώκεται από τον όχλο που τον κοροϊδεύει και τον ίδιο (χωρίς κουκούλα πλέον) να φωνάζει «Δεν είμαι ζώο! Είμαι άνθρωπος!», είναι συγκλονιστική. Ο άνθρωπος αποδεικνύεται σκληρότερος από το πιο άγριο ζώο.

http://WWW.THALIA.COM

7Synaisthimatikes Tainies Empty Re: Synaisthimatikes Tainies Mon Feb 16 2009, 21:19

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

Κλαίμε ακόμη
- Οταν η Κάρι, έχοντας εγκαταλείψει κάθε ελπίδα να ζήσει τον έρωτά της για τον Ρον, μένει να κοιτάει την αντανάκλαση της σε μια τηλεόραση στο «Αll That Heaven Αllows» (1955) του Ντάγκλας Σερκ. Χριστουγεννιάτικο δώρο των παιδιών της, η τηλεόραση απαιτεί από αυτήν μόνο «να πατήσει το κουμπί και να έχει όλη την παρέα που χρειάζεται -δράμα, κωμωδία, η ζωή παρελαύνει μπροστά σου».

- Οταν η κωφάλαλη και τυφλή Ελεν Κέλερ (Πάτι Ντιουκ) προσπαθεί να ζητήσει νερό στο «Θαύμα Της Ανι Σάλιβαν» (1962).

- Οταν οι σκλάβοι σηκώνονται όρθιοι φωνάζοντας «Εγώ είμαι ο Σπάρτακος» στον «Σπάρτακο» (1960).


Σκιές Και Σιωπή
(Τo Kill Α Mockingbird / 1962) του Ρόμπερτ Μάλιγκαν

Ακριβώς όπως και στη ζωή, έτσι και στην ταινία του Ρόμπερτ Μάλιγκαν που προέκυψε από το βιβλίο της Χάρπερ Λι, το καλό, το δίκαιο, το φως δεν θριαμβεύουν πάντα. Ακριβώς γι’ αυτό η σχεδόν δονκιχωτική προσπάθεια ανθρώπων όπως ο Ατικους Φιντς, ο ιδεαλιστής δικηγόρος που φιλοδοξεί να αθωώσει έναν νεαρό μαύρο που κατηγορείται για τον βιασμό μιας λευκής κοπέλας στον Αμερικανικό Νότο, είναι ακόμη πιο συγκινητική. Ο Γκρέγκορι Πεκ αποτελεί εδώ το συμπύκνωμα του δικαίου, της καλοσύνης, ό,τι ενάρετο μπορεί να περιέχει η ανθρώπινη ύπαρξη. Η ερμηνεία του ενέπνευσε εκατομμύρια θεατές να θελήσουν να γίνουν «καλύτεροι άνθρωποι» (ασχέτως αν το πετύχαμε ή όχι) και η τελική του αγόρευση στο δικαστήριο και αποχώρησή του από την αίθουσα, με όλους τους μαύρους θεατές της υπόθεσης να στέκονται όρθιοι από σεβασμό, έκανε αμέτρητα μάτια να κλάψουν και την βιομηχανία χαρτομάντιλων σημαντικά πιο πλούσια.

http://WWW.THALIA.COM

8Synaisthimatikes Tainies Empty Re: Synaisthimatikes Tainies Mon Feb 16 2009, 21:20

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

Σύντομη Συνάντηση
(Βrief Encounter / 1945) του Ντέιβιντ Λιν

Μια και ο Ντέιβιντ Λιν ξεκινάει την ιστορία του απ’ το τέλος προς την αρχή, ο χωρισμός είναι εγγυημένος. Το μόνο που μένει είναι να διαπιστώσεις αν η Λόρα και ο Δρ. Χάρβεϊ αγαπήθηκαν πραγματικά. Η μικροσκοπική οθόνη ενός αεροπλάνου, όμως, είναι το κατάλληλο μέρος για να διερευνήσεις την υπόθεση «Σύντομη Συνάντηση». Γιατί στην πορεία ανακαλύπτεις ότι εδώ συμβαίνει κάτι πολύ πιο βίαιο από ένα χαμένο έρωτα και μερικά χρησιμοποιημένα χαρτομάντιλα. «Ερωτεύτηκα. Είμαι μια συνηθισμένη γυναίκα. Δεν πίστευα ότι τέτοια πράγματα μπορούν να συμβούν σε συνηθισμένους ανθρώπους». Το λέει και μόνη της η γυναίκα! Αν μάλιστα έχεις ήδη καταναλώσει πλαστικά εδέσματα αεροπλάνου, η απεικόνιση της αποπνικτικής μεσαίας τάξης στην Αγγλία του ‘50 και η ανικανότητα των ηρώων να σπάσουν τα δεσμά και να ζήσουν μια μεγάλη αγάπη σε φέρνει στα πρόθυρα της ναυτίας. Η πιο όμορφη σκηνή, πάντως, παραμένει για μένα η πρώτη συνάντηση, όπου ένα σκουπιδάκι μπαίνει στο μάτι της Λόρα και ένας ευπαρουσίαστος άγνωστος σπεύδει προς διάσωσή της. Αν, μάλιστα, η αφήγηση της ταινίας εξελισσόταν σε σωστή χρονολογική σειρά, θα ταίριαζε κουτί με τη φωτεινή επιγραφή που είχε ανάψει πάνω από το κεφάλι μου. «Παρακαλώ προσδεθείτε, εισερχόμαστε σε ζώνη έντονων αναταράξεων».

Κλαίμε ακόμη
Οταν ο Τζέρι (Πολ Χάινριντ) ανάβει δύο τσιγάρα και προσφέρει το ένα στην Σαρλότ (Μπέτι Ντέιβις) γνωρίζοντας πως αυτή μπορεί να είναι η τελευταία φορά που συναντιούνται. Ο απαγορευμένος έρωτάς τους δεν χρειάζεται να «ζητήσει το φεγγάρι». Αφού θα έχουν για πάντα τα αστέρια. Στο «Νow Voyager» (1942).


Ε.Τ. Ο Εξωγήινος
(Ε.Τ. The Extra Terrestrial / 1982) του Στίβεν Σπίλμπεργκ

Στο εξωγήινων διαστάσεων μελόδραμα του Σπίλμπεργκ, τα πάντα είναι larger than life. Ακόμα κι η αγάπη μεταξύ του μικρού Ελιοτ (Χένρι Τόμας) και του διαγαλαξιακού φίλου του. Η φιλία που αναπτύσσεται ανάμεσα στους δύο, μοιάζει να χάνεται όταν ο Ε.Τ. κινδυνεύει να πεθάνει. Ο μονόλογος και τα δάκρυα του Ελιοτ μπροστά στο (υποτιθέμενο) νεκρό σώμα του Ε.Τ. δεν δίνουν μόνο μεταφυσικές/θρησκευτικές διαστάσεις στη μεταξύ τους σχέση, αλλά αποδεικνύουν επίσης πως η αγάπη ενός παιδιού δε γνωρίζει απολύτως καμία διάκριση: «Θα πρέπει να ‘σαι νεκρός, γιατί δεν ξέρω πώς να νιώσω. Δεν μπορώ να νιώσω τίποτα πια. Εχεις πάει κάπου αλλού τώρα. Θα πιστεύω σε σένα σ’ όλη μου τη ζωή. Σ’ αγαπώ Ε.Τ.».

http://WWW.THALIA.COM

9Synaisthimatikes Tainies Empty Re: Synaisthimatikes Tainies Mon Feb 16 2009, 21:21

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

Longtime Companion
/ 1990 του Νόρμαν Ρενέ

Γραμμένο σε μια (λιωμένη πλέον) βιντεοκασέτα από μια μεταμεσονύκτια μετάδοση της ΕΡΤ κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, το «Longtime Companion» υπήρξε (και είναι ακόμη) μια από τις πλέον «δακρυγόνες» ταινίες που έχω ποτέ δει. Δεν είναι μόνο ο θάνατος και η απειλή του που σέρνεται ύπουλα πίσω από κάθε λέξη, χάδι, γέλιο, φιλί. Είναι, κυρίως, το τέλος μιας εποχής, το απότομο ξύπνημα από ένα όνειρο, η επώδυνη έκπτωση από έναν παράδεισο που στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ. Αυτή η ιστορία μιας παρέας φίλων που, το πρωινό της 3ης Ιουλίου του 1981, διαβάζουν στους New York Times για έναν νέο «καρκίνο των gay» και αναγκάζονται να ζήσουν με μόνη σταθερά τη φθορά και την απώλεια, αποτέλεσε την πρώτη ταινία που ασχολήθηκε σοβαρά με το AIDS. Η τελική σκηνή όπου τρεις από τους εναπομείναντες ήρωες περπατούν στους κάποτε ηλεκτρισμένους αμμόλοφους του νεοϋορκέζικου θερέτρου και το βλέπουν ξαφνικά να γεμίζει από όλους όσους έφυγαν είναι απλά μια από τις στοιχειωτικές στιγμές του σινεμά, η μνήμη και μόνο της οποίας κάνει τα μάτια να βουρκώνουν...

An Affair Το Remember
/ 1957 του Λίο ΜακΚάρεϊ

Ακόμα πιο δυνατό από το «affair» είναι το «remember». Στην απαξίωση και τον κυνισμό των καιρών μας, που κανείς δεν προσπαθεί για κανέναν, κανείς δεν ξεβολεύεται για κανέναν και κανείς δεν θυμάται τελικά κανέναν, η ιστορία ενός ζευγαριού που υπόσχεται να ξανασυναντηθεί, έχοντας φτιάξει τις συνθήκες της ζωής του, είναι από μόνη της ουτοπικά ρομαντική και βαθιά συγκινητική. Το ότι το ραντεβού με την ευτυχία γίνεται ραντεβού με το άδικο πεπρωμένο για πολλούς φαντάζει μελό. Για μένα, όμως, η ταινία ξεκινάει από εκεί. Γιατί, τόσο στο σινεμά όσο και στη ζωή, ακόμα περισσότερο κι από τον ίδιο τον έρωτα, με συγκινεί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια που σε κάνει να αποχαιρετάς τον εγγονό σου με υγρό χαμόγελο και μια μεγάλη αγκαλιά, παρ’ όλο που ξέρεις ότι δε θα τον ξαναδείς ποτέ. Η αξιοπρέπεια που σε κάνει να μην πας καν να αποχαιρετήσεις τον έρωτά σου, γιατί δεν θα άντεχες να μείνει δίπλα σου από οίκτο. Η αξιοπρέπεια που λυγίζει τα πόδια και την κοφτερή ειρωνεία του Κάρι Γκραντ όταν ανοίγει την πόρτα της κρεβατοκάμαρας και βλέπει το πορτρέτο της. Δεν μπόρεσα καν να γράψω την τελευταία πρόταση χωρίς να βουρκώσω.

http://WWW.THALIA.COM

10Synaisthimatikes Tainies Empty Re: Synaisthimatikes Tainies Mon Feb 16 2009, 21:21

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

Κλαίμε ακόμη
- Οταν ο αυτιστικός Ρέιμοντ (Ντάστιν Χόφμαν) παραδέχεται στον αδερφό του, Τσάρλι (Τομ Κρουζ): «Μου αρέσει που σε έχω για αδερφό» στον «Ανθρωπο Της Βροχής» (1988).

- Οταν ο Φόρεστ Γκαμπ (Τομ Χανκς) βλέπει τον γιο του μπροστά από την τηλεόραση, στη μια και μοναδική στιγμή της ζωής του που μπορεί να νιώσει κανονικός άνθρωπος στο «Φόρεστ Γκαμπ» (1994).

- Οταν προσπαθούν να πάρουν μακριά το παιδί από τον θετό του πατέρα (Τσάρλι Τσάπλιν) στο «Τhe Κid» (1921).


Ο Κύκλος Των Χαμένων Ποιητών
(Dead Poets Society / 1989) του Πίτερ Γούιαρ

Την είδα τη χρονιά που έδινα πανελλήνιες και δεν βρήκα ποτέ το κουράγιο να την ξαναδώ. Ηταν ακόμα οι εποχές που αποτυχία στις εισαγωγικές εξετάσεις στιγμάτιζε οικογένειες και 17χρονα βουτούσαν από τα μπαλκόνια από ντροπή. Οπότε η αυτοκτονία του ήρωα που δεν του επιτρεπόταν να ονειρευτεί το μέλλον του δεν καταγράφηκε ως φιξιόν στο παιδικό μου μυαλό. Δεν ήξερα τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω, ακολουθούσα μουγκά ενήλικες επιταγές ενός συστήματος που κοίμιζε έντρομο τις εφηβικές σου ανησυχίες. Και ξαφνικά βρέθηκε αυτός ο φιλμικός καθηγητής να τις ξυπνήσει. Να τις χτυπήσει στοργικά στην πλάτη, να τις καθησυχάσει. Να τις ακούσει. Θυμάμαι να βγαίνω από το Αττικόν να μπαίνω στο τρόλεϊ «10» και να κλαίω σε όλη την επιστροφή με λυγμούς. Οχι από συγκίνηση. Από απόγνωση και βουβή παραδοχή δειλίας. Πίστευα ότι εγώ θα επιστρέψω σκυμμένη στο θρανίο και την παπαγαλία μου, ενώ συνομήλικοι μου ανέβηκαν πάνω του και είδαν τη θέα από ψηλά. Εδωσα δύο φορές εξετάσεις. Απέτυχα και τις δύο. Ηταν ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί. Είκοσι χρόνια μετά, κάνω αυτό ακριβώς που αγαπώ - αλλά δεν έχω ξεχάσει ποτέ αυτό τον τρόμο της αποτυχίας. Οχι απέναντι στις εξετάσεις της ζωής, αλλά στις επαναστάσεις της.

http://WWW.THALIA.COM

11Synaisthimatikes Tainies Empty Re: Synaisthimatikes Tainies Mon Feb 16 2009, 21:22

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

sthn tainia tou 1980 prwtagwnistousa egw lol!
axaaxaxaxaxaxaxaxaxaxaaxxaaxaxaxaxa Synaisthimatikes Tainies 720401

latremenh cheers alla oxi apagoreumenh Razz h tainia tou 1982 Synaisthimatikes Tainies 592113

http://WWW.THALIA.COM

12Synaisthimatikes Tainies Empty Re: Synaisthimatikes Tainies Wed Feb 18 2009, 15:53

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

Το Γράμμα Μιας Αγνωστης
(Letter From An Unknown Woman / 1948) του Μαξ Οφίλς

Αν υπάρχει μια ηρωίδα που με εκνευρίζει μέχρι δακρύων, αυτή είναι σίγουρα η πολύπαθη Λίσα. Ως μικρό κορίτσι είναι λογικό να την πατάς με τον σαγηνευτικό σου γείτονα, όταν όμως επιμένεις να πίνεις νερό στο όνομά του ενώ αυτός δεν θυμάται καν το δικό σου, τότε είσαι άξια της μοίρας σου. Ειδικά όταν ενδιάμεσα έχεις κάνει το παιδί του! Παρ’ όλα αυτά είναι τέτοια η αγόγγυστη υποταγή της Τζόαν Φοντέιν στο λυρικά σαδιστικό έπος του Μαξ Οφίλς, ώστε δυσκολεύεσαι να διαχωρίσεις τη θέση σου και, τελικά, σε παίρνει και σένα ο κατήφορος. Παρ’ όλο που ξέρεις πολύ καλά τι θα γίνει κάθε φορά που επανεμφανίζεται στη ζωή της ο γυναικοκατακτητής Στεφάν, την παρακαλάς νοερά να μην ενδώσει. Αλλά αυτή επιμένει να τον ερωτεύεται συνεχώς από την αρχή. Ειδικά όταν, μετά από χρόνια ανέχειας, αφήνει την ομορφιά της να λάμψει στο πλάι ενός ευκατάστατου κυρίου που λατρεύει όχι μόνο την ίδια αλλά και το παράνομο παιδί της, αρχίζεις να κλαις πριν προλάβει καν να τον εγκαταλείψει. Το χειρότερο απ’ όλα, όμως, είναι ότι μετά την τρίτη φορά ξέρεις ότι πρόκειται για ένα μοτίβο απ’ το οποίο δεν θα ξεφύγει ποτέ. Εκτος κι αν την προλάβει ο θάνατος.


Μια Υπέροχη Ζωή
(Itas Α Wonderful Life / 1946) του Φρανκ Κάπρα

Αρχίζω και κλαίω από τη σκηνή που οι δύο ερωτευμένοι πρωταγωνιστές της ταινίας πετάνε ξένοιαστοι πέτρες στο ακατοίκητο σπίτι και κάνουν ευχές για το μέλλον τους. Από τη στιγμή που, μαζί με τα σπασμένα τζάμια των παραθύρων, καταλαβαίνεις ότι θα γκρεμιστούν και όλα τα εξιδανικευμένα όνειρα μίας μεταπολεμικής γενιάς σε οικονομική κρίση. Κλαίω για τον Τζορτζ Μπέιλι, τον ρομαντικό κατά φαντασία ταξιδιώτη που υποδύεται τόσο αφοπλιστικά ο Τζέιμς Στιούαρτ και του οποίου η μεγάλη καρδιά δεν θα του επιτρέψει να ανακαλύψει ποτέ τον κόσμο. Περισσότερο, όμως, κλαίω με τη δυνατή φιγούρα της Μέρι. Που το δικό της όνειρο είναι μικρό και τεράστιο συνάμα, ώστε να χωράει μέσα σε μία αγκαλιά. Κλαίω με τη γυναίκα που ατενίζει με διάπλατα υγρά μάτια την υπέροχη ζωή της, όχι γιατί έχει όσα θέλει. Αλλά γιατί θέλει όσα έχει. Κλαίω γιατί τα Χριστούγεννα έρχονται μια φορά το χρόνο και μας προσπερνάνε τρέχοντας. Κλαίω γιατί, όσο κι αν συνεχίζω να πιστεύω πεισμωμένα, τα τεντωμένα ενήλικα αυτιά μου σπάνια ακούν καμπανάκια. Κλαίω γιατί στην Αθήνα λιγοστεύουν επικίνδυνα τα ακατοίκητα σπίτια, οι πέτρες και οι ευχές.



Last edited by *D~A~D* on Wed Feb 18 2009, 15:54; edited 1 time in total

http://WWW.THALIA.COM

13Synaisthimatikes Tainies Empty Re: Synaisthimatikes Tainies Wed Feb 18 2009, 15:53

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

Make Way For Tomorrow
/ 1937 του Λίο ΜακΚάρεϊ

Υπάρχουν ταινίες που σε βρίσκουν τη σωστή στιγμή για να σε κάνουν κομμάτια με τον πιο γλυκό τρόπο. Η δική μου σειρά ήρθε ένα δύσκολο βράδυ του περασμένου Οκτώβρη. Και η ταινία που με αποτελείωσε ήταν το μελαγχολικό διαμάντι του ΜακΚάρεϊ. Σε αυτό, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων αναγκάζεται να χωρίσει, μετά από 50 χρόνια κοινής ζωής, όταν η τράπεζα του παίρνει το σπίτι. Μια και κανένα από τα παιδιά των δυο πρωταγωνιστών δεν μοιάζει διατεθειμένο να φιλοξενήσει και τους δυο γονείς μαζί, η μητέρα πηγαίνει να μείνει με τον ένα γιο στην μεγαλούπολη κι ο πατέρας, 500 μίλια μακριά, στην κωμόπολη όπου διαμένει η κόρη του. Καθώς ο καιρός περνά και καμιά ευκαιρία δεν προσφέρεται για να τους φέρει ξανά κοντά, ο κύριος και η κυρία Κούπερ αποφασίζουν να σμίξουν, για τελευταία ίσως φορά, στη διάρκεια μιας σύντομης νύχτας στην πόλη. Και να τους χωρίσει, μόλις οι δείχτες των ρολογιών το απαιτήσουν, στο σημείο εκείνο όπου, πολλές δεκαετίες πριν, οι δυο νεαροί τότε ερωτευμένοι ξεκίνησαν να κάνουν το γαμήλιο ταξίδι τους, Κάπου εκεί σταμάτησα να διακρίνω τι γίνεται στην οθόνη και έριξα ένα από τα πιο δυνατά κλάματα στη ζωή μου. Μήνες μετά, η σκέψη και μόνο της ταινίας αρκεί για να φέρει, με έναν παβλοφικό τρόπο, και πάλι δάκρυα στα μάτια μου. Γιατί μερικά πράγματα απλούστατα δεν τα ξεπερνάς ποτέ.


Umberto D.
/ 1952 του Βιτόριο Ντε Σίκα

Με κάθε ειλικρίνεια, δεν ξέρω πόσες φορές θα πρέπει να περπατήσω με τον πάμφτωχο Ουμπέρτο Ντομένικο Φεράρι και τον πιστό του σκύλο Φλάικ στους δρόμους της Ρώμης, για να παρακολουθήσω το αριστούργημα του Βιτόριο Ντε Σίκα χωρίς να με πάρουν τα ζουμιά. Στο τελευταίο τεστ, που προηγήθηκε μόλις λίγα λεπτά πριν τη συγγραφή αυτού του σημειώματος, παρατηρήθηκαν αλλεπάλληλοι κόμποι στον λαιμό και τουλάχιστον δύο ξεσπάσματα: στη σκηνή όπου ο Ουμπέρτο ζητιανεύει έξω από το Πάνθεον και στο υπέροχο τέλος, όπου ο Φλάικ σώζει από αυτοκτονία το αφεντικό του και οι δυο τους, απελπισμένοι αλλά αγαπημένοι, χάνονται στο βάθος του πλάνου. Αν πρέπει να το κάνουμε λιανά, είναι σαν το τέλος του «Κλέφτη Ποδηλάτων» να συναντά ταυτόχρονα το απόσταγμα της τέχνης του Θανάση Βέγγου και του Τσάρλι Τσάπλιν.

Κλαίμε ακόμη
Οταν ο Φράνκι (Κλιντ Ιστγουντ) θα πάρει τη μεγάλη απόφαση για να δώσει τέλος στη ζωή της Μάγκι (Χίλαρι Σουόνκ), εγκαταλείποντας μαζί της για πάντα το ρινγκ της ζωής στο «Μillion Dollar Βaby» (2004).

http://WWW.THALIA.COM

14Synaisthimatikes Tainies Empty Re: Synaisthimatikes Tainies Wed Feb 18 2009, 15:55

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

Au Hasard Balthazar
/ 1966 του Ρομπέρ Μπρεσόν

Η ωραιότερη, ίσως, ταινία του Μπρεσόν αφηγείται την ιστορία ενός πολύπαθου γαϊδουριού το οποίο υφίσταται καρτερικά όλη την σκληρότητα και ακαρδοσύνη των ανθρώπων, για να χαθεί στο τέλος ήσυχα και ανεπαίσθητα, όπως ακριβώς ήρθε στον κόσμο. Στη μιάμιση ώρα που διαρκεί το φιλμ, ο Μπαλταζάρ θα δει να στολίζουν την κεφαλή του με λουλούδια, να τον χτυπούν και να τον κλωτσούν, να τον χαϊδεύουν και λίγο μετά να τον κακομεταχειρίζονται, να τον χρησιμοποιούν ως μέσο για ύποπτες δοσοληψίες, να τον περνούν από χέρι σε χέρι και από δυνάστη σε δυνάστη. Ολη αυτή την ατέρμονη αλληλουχία παθών, ωστόσο, το δύστυχο ζωντανό την υφίσταται βουβό. Με τον ίδιο σιωπηλό τρόπο που θα οδεύσει σιγά σιγά προς τον θάνατό του. Σε μια σκηνή που δεν μπορώ να περιγράψω με λέξεις, στη μέση ενός ηλιόλουστου λιβαδιού, μέσα στο αδιατάραχτο πρωινό, με την φύση να τελεί σιωπηλή μπροστά σε μια τόσο μικρή, μα τόσο μεγάλη τελικά, αναχώρηση.

Μπάμπι, Το Ελαφάκι
(Βambi / 1942) του Ντέιβιντ Χαντ

«Σωθήκαμε μαμά!», φωνάζει ο Μπάμπι καθώς βγαίνει δειλά από τη σπηλιά και αντικρίζει το χιονισμένο τοπίο. Μόνο που εκείνη έχει ήδη εξαφανιστεί κάπου έξω από το πλάνο, εκεί όπου ένας πυροβολισμός από ανθρώπινο χέρι θα αναγκάσει το ελαφάκι να περάσει σε μια απότομη ενηλικίωση. Με αποκορύφωμα την παραπάνω σκηνή, το «Μπάμπι» μοιάζει με επιτομή μιας αθωότητας που νομίζεις ότι μπορείς να χλευάσεις εξ αποστάσεως, αλλά μάλλον δεν θα αντιμετωπίσεις με ψυχραιμία όταν βρεθείς απέναντί της. Φταίει η ευαίσθητη ηλικία της πρώτης προβολής, ο θάνατος που μένει εκτός πλάνου αυξάνοντας την τραγικότητα, η απεγνωσμένη κραυγή του Μπάμπι, η στωικότητα που διδάσκεται ενστικτωδώς μπροστά στην επιβλητική πατρική φιγούρα; Δεν έχω ιδέα και ούτε με ενδιαφέρει. Μετά από 66 ολόκληρα χρόνια, η ταινία που έκανε τον Πολ ΜακΚάρτνεϊ να γίνει χορτοφάγος θολώνει τα μάτια με αφοπλιστική ευκολία. -Κ.Σ.

Κλαίμε ακόμη
Οταν η Τζοάνα (Μέριλ Στριπ) σε μια έκρηξη τραγικής γενναιοδωρίας αποφασίζει να εμπιστευτεί τον Τεντ (Ντάστιν Χόφμαν) για την ανατροφή του παιδιού τους στο φινάλε του «Κράμερ Εναντίον Κράμερ» του 1979.



Love Story
/ 1970 του Αρθουρ Χίλερ

Αγόρι ερωτεύεται κορίτσι, κορίτσι ερωτεύεται αγόρι, κορίτσι πεθαίνει από λευχαιμία. Το ρομαντικό δράμα του Αρθουρ Χίλερ, αρχετυπικό tearjerker κι ένα από τα διασημότερα μελό του σύγχρονου σινεμά, έκανε σταρ τον Ράιαν Ο Νιλ και την Αλι ΜακΓκρο στις αρχές της δεκαετίας του ‘70, ακολουθώντας τον απαγορευμένο έρωτα ενός πλουσιόπαιδου που βλέπει τον πατέρα του (και τα λεφτά του) να απομακρύνονται, όταν αποφασίζει να παντρευτεί κοπέλα προερχόμενη από την εργατική τάξη. Ο έρωτας αυτός θα κορυφωθεί στο θρυλικό, όσο και αναπάντεχα καταθλιπτικό του φινάλε, οδηγώντας αμέτρητα σοκαρισμένα ζευγαράκια στην έξοδο της σκοτεινής αίθουσας με μάτια κοκκινισμένα και μαγουλάκια μουσκεμένα. Αντε να το δεις αυτό για πρώτη φορά 10 χρονών και να μη θες μετά όλα σου τα κινηματογραφικά love stories να τελειώνουν με δάκρυα.-

http://WWW.THALIA.COM

15Synaisthimatikes Tainies Empty Re: Synaisthimatikes Tainies Wed Feb 18 2009, 15:56

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

Δεν το πιστεύω οτι έκλαψα...
Δεν είναι όλα τα δάκρυα για να τα μοιράζεσαι γιατί, από ένα σημείο κι έπειτα, καταντά και λίγο αστείο. Αλλά είναι κάποιες συγκεκριμένες περιστάσεις που τις θυμάσαι για τον «Γιατί-στα-κομμάτια-έκλαψα-σε-αυτό;» λόγο. Η αρρώστια ξεκινάει από οριακά κατανοητές περιπτώσεις, σαν τη θρυλικά cheesy ατάκα της «Μιας Βραδιάς Στο Νότινγκ Χιλ» όπου η σούπερ σταρ προσγειώνει τον εαυτό της μπροστά στον ξενέρωτο Αγγλο της διπλανής πόρτας, υποστηρίζοντας πως είναι απλά ένα κορίτσι κι αυτός ένα αγόρι, δίχως να χρειάζεται να αναλύσουμε τη συνέχεια. Τι κάνεις, όμως, όταν το δάκρυ βρει το δρόμο του, καθώς παρακολουθείς τον Πολ Μπέτανι να ετοιμάζεται να αγωνιστεί στον τελικό του «Wimbledon» που θα σημάνει την ανάσταση της τελειωμένης καριέρας του; Κάνεις πως δεν συνέβη ποτέ! Οι ηρωικοί θάνατοι είναι ένας άλλος τιμημένος από δάκρυα τομέας, αλλά πού ακριβώς τραβάς τη γραμμή; Κατά τα φαινόμενα όχι στο «Αρμαγεδδών» και τη στιγμή όπου ο Μπρους Γουίλις κλειδώνει τον εαυτό του έξω από το σκάφος, σώζωντας τη ζωή του αγαπητικού της κόρης του και αφήνοντάς του ένα αναμνηστικό για τον Μπίλι Μπομπ Θόρντον (που τόσα χρόνια πέρασαν κι ακόμα δεν είμαστε σίγουροι τι ακριβώς σήμαινε αυτό για τη σχέση των δυο αντρών!) Για να μην πιάσω τώρα τη σκηνή του θανάτου του «Λεόν» ή του «Μονομάχου» κι έχουμε άλλα. Τα πολύ βιτσιόζικα, όμως, αρχίζουν όταν τα θύματα δεν είναι καν άνθρωποι, αλλά ρομπότ: ο Τ-800 να λιώνει στη λάβα στον «Εξολοθρευτή 2» για να σώσει τον Τζον Κόνορ από το μέλλον (πού να ‘ξερε τι θα επακολουθούσε) και ο Number 5 να γίνεται παλιοσίδερα στο «Και Τα Ρομπότ Τρελάθηκαν», όπου μάλιστα ένα ακατανόητο βούρκωμα έπαιξε και στη σκηνή της θριαμβευτικής επιστροφής του, υπό τους ήχους της Μπόνι Τάιλερ. Ξεχωριστή κατηγορία από μόνα τους θα πρέπει να αποτελούν τα εμψυχωτικά λόγια προς τον Ρόμπιν Γουίλιαμς, όπου άντε και να το δεχτείς το «Οh Captain, My Captain» πάνω στα θρανία, αλλά το «Ι believe in you, Peter Ρan» από το «Χουκ» κάπως την παρατραβάει την ιστορία. Οσο για το απόλυτο ερωτηματικό, πρέπει να έχει σημειωθεί στους τίτλους αρχής του «Ταξίδι Στο Darjeeling». Γιατί, ναι μεν, κάθε κάδρο του Γουές Αντερσον είναι τόσο ωραίο που σχεδόν δικαιολογεί κάθε συναισθηματική αντίδραση, αλλά από την άλλη βούρκωμα στους τίτλους αρχής και τη slow-motion αδυναμία του Μπιλ Μάρεϊ να προλάβει το τρένο; Κάποια πράγματα απλώς δεν ελέγχονται.

http://WWW.THALIA.COM

16Synaisthimatikes Tainies Empty Re: Synaisthimatikes Tainies Wed Feb 18 2009, 15:57

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

Τιτανικός
(Titanic / 1998) του Τζέιμς Κάμερον

Η πιο εμπορική ταινία που έγινε ποτέ δεν άρεσε σε όλους. Και από τους πολλούς που συγκίνησε, ορισμένοι δεν το παραδέχτηκαν ποτέ και άλλοι το απαρνήθηκαν με το πέρασμα του χρόνου. Οσοι όμως γενναίοι την είδαν ή τη βλέπουν ακόμα με «καλύτερα μάτια», αφήνουν τα δάκρυά τους να κυλήσουν. Για να υποδεχθούν την ανάμνηση του αδύνατου ονείρου. Εκείνου που τους προϋπάντησε στο κατώφλι της ενηλικίωσης. Τότε που ένιωθαν «βασιλιάδες του κόσμου» μόνο και μόνο επειδή ο αέρας αγκάλιαζε το πρόσωπο τους και δελφίνια συνόδευαν τη πορεία τους. Τότε που πίστευαν ότι η αγάπη είναι παντοδύναμη, ικανή να καταλύσει όλα τα σύνορα, ακόμα και εκείνο του θανάτου. Τότε που η απάντηση στην ερώτηση «με εμπιστεύεσαι;» ήταν πάντα «σε εμπιστεύομαι». Η ιστορία της Ρόουζ και του Τζακ προϋπήρχε στο συλλογικό θυμικό. Ο Κάμερον απλά αποκάλυψε την αντανάκλασή της στο κινηματογραφικό πανί.

Καλλίπολη
(Gallipoli / 1981) του Πίτερ Γουίαρ

Αφετηρία: η προπόνηση δύο νεαρών, φιλόδοξων σπρίντερ. Τερματισμός: τα χαρακώματα του Ba Παγκοσμίου Πολέμου. Οπου, μέσα σε λιγότερο από δέκα λεπτά, ο Γούιαρ σε κάνει να συνειδητοποιήσεις με κάθε μόριο της ύπαρξής σου πως δεν υπάρχει τίποτα πιο τραγικό ή πιο μάταιο από την απώλεια μιας ζωής στον πόλεμο. Υπό τη στοιχειωμένη μελωδία του «Αdagio In G Μinor», ο Αρτσι προσπαθεί βουβά να πείσει τον εαυτό του να αντιμετωπίσει τον εχθρό: «Τι είναι τα πόδια σου; Ατσάλινα ελατήρια. Και τι θα κάνουν; Θα με εκτοξεύσουν προς τον τερματισμό. Πόσο γρήγορα μπορείς να τρέξεις; Γρήγορα σαν λεοπάρδαλη...». Δεν ξέρει ότι ο Φρανκ του φέρνει τρέχοντας το χαρτί που θα τον απαλλάξει από τη μοιραία σύγκρουση. Και πετάγεται σαν ελατήριο. Αλλά δεν τρέχει. Οι σφαίρες τον βρίσκουν στο στήθος και τον σταματούν. Το χαρτί στο χέρι του Φρανκ μένει μετέωρο στον αέρα. Οπως το σώμα του Αρτσι. Καθώς η εικόνα παγώνει. Μην αντέχοντας να τον δει σωριασμένο.

Στάσου Πλάι Μου
(Stand By Me / 1986) του Ρομπ Ράινερ

Το βιβλίο του Στίβεν Κινγκ είχε βάλει ήδη τις βάσεις, ήταν όμως η ταινία του Ρομπ Ράινερ που έδωσε εικόνα σε μία από τις πιο όμορφες ιστορίες που έχουν ειπωθεί ποτέ για την παιδική φιλία. Η παρέα των τεσσάρων πιτσιρικάδων που φεύγουν από το σπίτι τους, προς αναζήτηση ενός πτώματος στις εξοχές του Ορεγκον, είναι γεμάτη περιπέτειες για τους μικρούς ήρωες. Η πορεία προς την ενηλικίωση αποδεικνύεται εξίσου επώδυνη, γεμάτη εμπειρίες, εφηβικά άγχη, παράξενες ιστορίες, εξομολογήσεις, τσακωμούς, αλλά και ισχυρή φιλία κι αγάπη. Στο τέλος του φιλμ, όταν οι τέσσερις φίλοι αποχωρίζονται, ο «σκληρός» Κρις (Ρίβερ Φοίνιξ) αποχαιρετά τον συνεσταλμένο Γκόρντι (Γουίλ Γουίτον) έπειτα από ένα ταξίδι που σφράγισε την εφηβεία τους: ποτέ άλλοτε μια απλή χειραψία δεν αποτύπωσε τόσο όμορφα τη συντροφικότητα και τη φιλία. Κι όλα αυτά με τη μορφή του αδικοχαμένου Ρίβερ Φοίνιξ να απομακρύνεται, σαν να χάνεται από την οθόνη. Το τέλος (οριστικά) τηςαθωότητας.

http://WWW.THALIA.COM

17Synaisthimatikes Tainies Empty Re: Synaisthimatikes Tainies Wed Feb 18 2009, 15:57

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

Κλαίμε ακόμη
Οταν η Βίκι Λέστερ (Τζούντι Γκάρλαντ) αποχαιρετά με μια βόλτα στην παραλία τον σύζυγο της Νόρμαν (Τζέιμς Μέισον), που μόλις έχει αυτοκτονήσει. Λίγο αργότερα θα συστηθεί ξανά στο κοινό της «Είμαι η κυρία Νόρμαν Μέιν». Στο «Ενα Αστέρι Γεννιέται» (1954).


Οι Γέφυρες Του Μάντισον
(The Bridges Of Madison County / 1995) του Κλιντ Ιστγουντ

Λοιπόν, τώρα που ο Κλιντ Ιστγουντ εγκατέλειψε την ηθοποιία, μπορώ επιτέλους να το πω: νομίζω ότι μετά τις «Γέφυρες Του Μάντισον» δεν έκανε ποτέ άλλη «ζευγαρωτή» ταινία για να μην απατήσει το τέλειο κινηματογραφικό του ταίρι-την πανέμορφη Φραντσέσκα της Μέριλ Στριπ. Η αλήθεια είναι ότι όσο έκπληκτη κι αν έμεινα μπροστά στα ανεκμετάλλευτα ρομαντικά του βάθη, δεν θα άντεχα να τον δω να ερωτεύεται άλλη γυναίκα. Ηθελα να τον θυμάμαι ώριμο και πανέμορφο, καθισμένο στο τραπέζι μιας νοικοκυράς κάπου στα βάθη της Αϊοβα, να πίνει μια παγωμένη μπίρα. Κι όταν αυτή σηκώνεται να απαντήσει το τηλέφωνο, πιθανότατα για να καθησυχάσει τον απόντα σύζυγό της ότι όλα βαίνουν καλώς στο ξεχασμένο αγρόκτημά τους, σκύβει αυθόρμητα και του στρώνει το γιακά, καθώς στέκεται όρθια πίσω του. Κι αφήνει το χέρι της να ξεκουραστεί για λίγο στο λαιμό του. Κι αυτός κλείνει τα μάτια του.

Οι Ομπρέλες Του Χερβούργου
(Les Parapluies De Cherbourg / 1964) του Ζακ Ντεμί

Η ανελέητη ομορφιά της Κατρίν Ντενέβ στα 21 της χρόνια είναι τόσο εκθαμβωτική που μερικές φορές απορώ πως δεν κλαίει καθημερινά μπροστά στον καθρέφτη, όταν σκέφτεται τα παλιά. Η απώλεια των νεανικών χαρακτηριστικών της θα πρέπει να ήταν εξίσου σκληρή με την απώλεια του πραγματικού έρωτα, δηλαδή ό,τι ακριβώς της συνέβη στις «Ομπρέλες του Χερβούργου». Με το πέρασμα του χρόνου, η ένεση εκθαμβωτικού χρώματος υπερίσχυσε της πικρής γεύσης που μου άφησε το καλοζυγισμένο φινάλε. Εκεί όμως κρύβεται τελικά η ιδιοφυϊα του επιφανειακά ανάλαφρου Ζακ Ντεμί. Δυο άνθρωποι πλασμένοι ο ένας για τον άλλο χωρίζουν λόγω ανωτέρας βίας: αυτός πάει στρατό κι αυτή παντρεύεται λόγω ανέχειας. Μετά το τέλος του πολέμου, όλα όσα τους χώριζαν μοιάζουν πλέον αμετακίνητα. Στην τελευταία σκηνή της ταινίας, τοποθετημένη σε ένα παγερό χιονισμένο φόντο, ξανασυνάντιουνται τυχαία για να αποχαιρετήσουν οριστικά την ευτυχία. «Οι άνθρωποι πεθαίνουν από έρωτα μόνο στις ταινίες», της είχε πει η μητέρα της πριν παντρευτεί τον πλούσιο αστό. Και πράγματι ο Ντεμί μας αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η ζωή διαλέγει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες μαθαίνουμε να αγαπάμε και όχι εμείς. Εμείς απλώς μαθαίνουμε να ζούμε με τις επιλογές της.

http://WWW.THALIA.COM

18Synaisthimatikes Tainies Empty Re: Synaisthimatikes Tainies Wed Feb 18 2009, 15:58

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

Δαμάζοντας τα Κύματα (Breaking The Waves / 1996), Χορεύοντας Στο Σκοτάδι
(Dancer In The Dark / 2000) του Λαρς φον Τρίερ

Μια πρόχειρη και διόλου επιστημονική κατηγοριοποίηση των tearjerkers θα μπορούσε να τα κατατάξει σε δύο κατηγορίες: εκείνα που ανυπομονείς να τα ξαναδείς και να ξαναρίξεις μαύρο δάκρυ και εκείνα που, μετά το πρώτο τραύμα, αποφεύγεις όπως ο διάολος το λιβάνι. Βασιλιάς της δεύτερης κατηγορίας δεν είναι άλλος από τον Λαρς φον Τρίερ και τα δύο αντι-μελοδράματά του. Ο σαδιστής Δανός φορτώνει στις ηρωίδες του και μαζί σε μας το σταυρό ενός μαεστρικά οργανωμένου μαρτυρίου, που περιλαμβάνει απαραιτήτως σωματική μειονεξία, εκμετάλλευση από τρίτους και μια θυσία που λυγίζει τους ελάχιστους εναπομείναντες ψύχραιμους θεατές. Κορύφωση του συναισθηματικού σφυροκοπήματος, η αντίστροφη μέτρηση και το κύκνειο άσμα της Μπιορκ πριν την κρεμάλα στο «Χορεύοντας Στο Σκοτάδι», που αποκλείουν κάθε ελπίδα για τα λυτρωτικά δάκρυα που προσέφερε το θαυματουργό φινάλε του «Δαμάζοντας Τα Κύματα».

Κεντρικός Σταθμός
(Central Do Brazil / 1998) του Βάλτερ Σάλες

Μια μεσήλικη γυναίκα που έχει ξεχάσει να ζει, ακίνητη στο πόστο της, γράφει και ταχυδρομεί τα γράμματα που της υπαγορεύουν οι αγράμματοι, αλλά εν κινήσει ταξιδιώτες που περνούν από τον κεντρικό σταθμό του Ρίο Ντε Τζανέιρο. Ενας ατυχής θάνατος θα τη βγάλει στον άγνωστο δρόμο και θα τη θέσει σε κίνηση, με πυξίδα και συνοδοιπόρο της έναν πεισματάρη πιτσιρικά που τολμά να ζήσει, αναζητώντας τον πατέρα που ποτέ δεν γνώρισε. Στο τέλος του ταξιδιού η Ντόρα της θεόσταλτης Φερνάρντα Μοντενέγκρο θα βρει μια καινούργια αρχή. Από εκεί σου υπαγορεύει το γράμμα που γράφει στον εαυτό της για όλα όσα της έχουν λείψει και το ταχυδρομεί κατευθείαν στην καρδιά σου, εκμαιεύοντας σιωπηλό χαμόγελο από τα χείλη και λυτρωτικά δάκρυα από τα μάτια.?Ι.Π.

Κλαίμε ακόμη Οταν ο Ράτσο (Ντάστιν Χόφμαν) γέρνει το κεφάλι του στο παράθυρο του λεωφορείου αποχαιρετώντας ήσυχος τον μοναδικό φίλο που έκανε ποτε (Γιον Βόιτ) και μαζί αυτόν τον κόσμο («Ο Καουμπόι Του Μεσονυχτίου»/1969)

http://WWW.THALIA.COM

19Synaisthimatikes Tainies Empty Re: Synaisthimatikes Tainies Wed Feb 18 2009, 15:59

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

Σινεμά Ο Παράδεισος
(Cinema Paradiso / 1988) του Τζουζέπε Τορνατόρε

To «Σινεμά ο Παράδεισος» σίγουρα δεν ήταν η πρώτη ταινία που είδα ποτέ μου, είναι όμως η πρώτη που θυμάμαι να βλέπω. Εκεί, μέσα από την ιστορία του νεαρού Σαλβατόρε και τη σχέση πατέρα-γιου που αναπτύσσει με τον μηχανικό προβολής Αλφρέδο, έμαθα -μαζί με τον μικρό- να αγαπώ το σινεμά ως έκφραση της ζωής. Η κορύφωση μιας ολόκληρης προσωπικής διαδρομής σε φλας μπακ έρχεται τη στιγμή που ο Σαλβατόρε παρακολουθεί την μπομπίνα με τα λογοκριμένα φιλιά, την οποία ο Αλφρέδο του άφησε ως τελευταίο δώρο (ένα τελευταίο φιλίWink μετά τον θάνατό του, και μαζί με αυτόν αδυνατώ κι εγώ να συγκρατήσω ένα γλυκόπικρο χαμόγελο συνοδευόμενο από πολλά, πολλά δάκρυα. Αλήθεια, θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερη αφετηρία κινηματογραφικής μνήμης από αυτή τη σκηνή;-

Κλαίμε ακόμη
-Οταν ο Γιούρι Ζιβάγκο (Ομάρ Σαρίφ) τρέχει πίσω από ένα λεωφορείο για να προλάβει τη Λάρα (Τζούλι Κρίστι) αφήνοντας την τελευταία του επική ανάσα. Στο «Δρ. Ζιβάγκο» του Ντέιβιντ Λιν.

- Στο φινάλε του «Βig Fish» του Τιμ Μπάρτον (2003), όταν ο Γουίλ (Μπίλι Κρούνταπ) μεταφέρει τον πατέρα του (Αλμπερτ Φίνεϊ) στα χέρια, διασχίζοντας ένα δάσος από όλους τους ανθρώπους που τον γνώρισαν, τον πίστεψαν, τον αγάπησαν.


Imitation Of Life
/ 1959 του Ντάγκλας Σερκ

Το μελό που βγαίνει από τα χεράκια αυτού του πανούργου στυλίστα είναι χορταστικό σαν ένα υπερπολυτελές γεύμα, αισθαντικό σαν μεθυστικό άρωμα κι όμως ανάλαφρο σαν μαλλί της γριάς. Η ζωή μετά τις ταινίες του Ντάγκλας Σερκ είναι αδιανόητα μουντή, το σινεμά πεζό και η λογοτεχνία ελάχιστα Technicolor. Αρα το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να δεις αμέσως άλλη μία ταινία του. Τίποτα, ωστόσο, δεν αγγίζει το μεγαλείο μιας πλατινέ Λάνα Τάρνερ να βρίσκει παρηγοριά στην αγκαλιά μιας αφράτης μαύρης μεσήλικης που μυρίζει σπιτικό ψωμί και χειροποίητα μπισκότα. Η Τάρνερ είναι μια φιλόδοξη χήρα που κάνει τα αδύνατα δυνατά για να φτάσει μέχρι την πόλη των θαυμάτων (βλέπε Χόλιγουντ). Η Χουανίτα Μουρ είναι μια έγχρωμη οικονόμος που μεταναστεύει από σπίτι σε σπίτι, όταν το κλίμα δεν σηκώνει πια την ιδιοσυγκρασιακή της κόρη. Η μικρή Σάρα Τζέιν είναι μαύρη με δέρμα λευκής που ξεγελάει τον κόσμο και μπερδεύει τον εαυτό της. Η σκηνή που ορμάει κλαίγοντας πάνω στο φέρετρο της μητέρας της, ζητώντας συγνώμη, ενώ άλογα σέρνουν την ασημοποίκιλτη νεκρική άμαξα, αποτελεί το απόγειο της δραματικής υπερβολής και της εκτός ορίων συγκίνησης.

http://WWW.THALIA.COM

20Synaisthimatikes Tainies Empty Re: Synaisthimatikes Tainies Wed Feb 18 2009, 16:00

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

Το Μυστικό Του Brokeback Mountain
(Brokeback Mountain / 2005) του Ανγκ Λι

Είτε βρίσκεσαι στο καλοκαίρι του 1963 στο Ουαϊόμινγκ, είτε στο καλοκαίρι του 2005 στην Αθήνα, το πνιγηρό συναίσθημα της εσωτερικής πίεσης έχει τις ίδιες επιπτώσεις... Σε μια χρονιά, άσχημη από κάθε άποψη για μένα, το «Βrokeback Μountain» προστέθηκε ως μια συμβολική προέκταση στο σωρό των απωλειών που δεν μπόρεσα να διαχειριστώ. Ισως ακόμα δεν έχω μπορέσει. Ωστόσο, η δραματική ιστορία ανεκπλήρωτου έρωτα και «ευτυχίας που άργησε μια μέρα», του Τζακ και του Ενις στην πλοκή της ταινίας του Ανγκ Λι, λειτουργεί πάντα ως μια σανίδα σωτηρίας, όταν το αναπάντητο ερώτημα εγείρεται κάθε φορά με μια άγρια αφορμή: πού στοιβάζονται τα συναισθήματα όταν δεν φτάνουν στους παραλήπτες τους; Κανένας, ποτέ δεν μπήκε στην άβατη χοάνη των χαμένων συναισθημάτων, δεν υπάρχουν μαρτυρίες από αυτή τη συγκλονιστική σπηλιά, μόνο αμίλητα δάκρυα και πόνος που δεν βρίσκει διέξοδο. Ο θάνατος του Χιθ Λέτζερ τρία χρόνια αργότερα φάνταζε σαν ειρωνεία που προστέθηκε σοκαριστικά στο μύθο της πρότυπης ιστορίας αγάπης ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που δημιούργησε ο Λι ως ανοιχτό, παντοτινό τραύμα. Ο Τζέικ Τζίλενχαλ από την άλλη, δημιούργησε τον πιο συγκλονιστικό, εσωτερικό Τζακ στην ιστορία των Τζακ του κινηματογράφου.-

http://WWW.THALIA.COM

21Synaisthimatikes Tainies Empty Re: Synaisthimatikes Tainies Wed Feb 18 2009, 16:00

*D~A~D*

*D~A~D*
TD Aventurero Member

h teleytaia Razz
ax ayth h teleytaia Synaisthimatikes Tainies 68461

http://WWW.THALIA.COM

Sponsored content



Back to top  Message [Page 1 of 1]

Thalia Diva Forum » ***** Off Topic ***** » ## Tv-Cinema News/Artists ## » Synaisthimatikes Tainies

Similar topics

-

» Tainies
» Agapimenes tainies

Permissions in this forum:
You cannot reply to topics in this forum